“Wat gebeurt er als je een gezicht gebruikt om een gat te herstellen in een muur?” En wat “als je de kop van een klassieke componist eerst schildert op jute, hem vervolgens verwondt en dan het gat dicht met behulp van een Vermeer?” Benoît Hermans’ beelden ontstaan uit een voortdurende wisselwerking tussen iconoclastisch geweld en fantasievolle reparatie. Ondanks de soms hybride vermenigvuldiging van de verhaallijnen die hier het gevolg van is, blijft de vrijheid van de verbeelding en het kijken altijd het uitgangspunt.
(Uit: ´Benoît Hermans, Objects Troublants, Objets Troublés´, 2006, paperback)
Zie ook: https://ftn-blog.com/2017/09/13/benoit-hermans-1963/